વિહારનો રસ્તો . ગયાથી ઔરંગાબાદ શેરઘાટી થઈને જવાનું હતું . ગૂગલ મેપથી બીજો એક રસ્તો દેખાતો હતો . પણ એનો અંદાજ નહોતો . ગયામાં જૈન ભવનના મેનેજરનાં મોઢેથી જાણવા મળ્યું કે રફીગંજના રસ્તે જશો તો થોડાક કિ.મી. ઓછા થશે . અમે નીકળી પડ્યા . ગઈકાલે સાંજે કાષ્ટા પંડિત દીઘામાં રોકાયા . રહેવાનું હતું સ્કૂલમાં પણ સાંજે અમે પહોંચ્યા ત્યારે ખબર પડી કે હેડ માસ્તર તો ચાવી લઈને ગયા જતા રહ્યા છે . ઠંડીની મૌસમ . સ્કૂલના વરંડામાં જ સૂઈ જવાનો વિચાર બન્યો . ત્યાં ચાર પાંચ યુવાનો આવ્યા . કહેવા લાગ્યા કે પાની કી ટંકી કે નીચે કમરા હૈ , છોટા હૈ . દેખ લો . અમે હા પાડી . ટંકીની પાસે જઈ જ રહ્યા હતા ત્યાં બીજા એક યુવાને કહ્યું કે આપ ઘર મેં રહેંગે ? મેં પૂછ્યું : ઘર મેં કોઈ રહતા હૈ ? એમણે કહ્યું : ના , ના . ઘર ખાલી હૈ. અમે એનાં ઘરે પહોંચ્યા . બંગલા જેવું નાનકડું ઘર હતું . એમાંનો સૌથી સરસ ઓરડો રહેવા આપ્યો . એે ઘરના માલિક હતા મહેન્દ્ર જાદવ . હોમિયોપેથી ડોક્ટર હતા . ઘણી લાગણીથી ઘણી વાતો કરી . આજ સવારે વિહાર થયો ત્યારે વળાવવા આવ્યા હતા . વાતો વાતોમાં એમણે કહ્યું : જિંદગી મેં ધર્મ , કર્મ ઔર પ્રેમ હો તો સબ આ ગયા . ધર્મ ભૂલવાનો નહીં. પુરુષાર્થ ચૂકવાનો નહીં. પ્રેમ ટાળવાનો નહીં. કોઈ પણ પૂર્વસૂચના વગર અમે કાષ્ટા પહોંચ્યા હતા . એક અજાણ્યા ભાગ્યશાળીએ પોતાનું ઘર રહેવા માટે આપી દીધું . મુનિવેશનું કેવું ગૌરવ ? એનાં ઘરે પહેલી જ વાર સાધુ આવ્યા અને રોકાયા હતા . એ બહુ રાજી હતો . એનો દીકરો પણ .
આજ સવારે અંબા શંબા ગામમાં રોકાયેલા . સાંજે રફીગંજ આવ્યા . ગામમાં દિગંબર જૈન મંદિર છે . એમની બે ધર્મશાળા છે . શ્વેતાંબર ઘર કોઈ જ નહીં. કોઈ જ પૂર્વસૂચના વિના સાંજે પહોંચેલા . સંકોચ હતો કે દિગંબર લોકોનાં ગામમાં આદર સત્કાર કેવો મળશે ? આશ્ચર્ય એ થયું કે અમને તરત જ જૈન ભવનમાં રહેવા માટે એમણે વ્યવસ્થા કરી આપી . એક પછી એક એમ ઘણા લોકો મળવા આવ્યા. છેલ્લે ખબર પડી કે આ ગામમાં શ્વેતાંબર સાધુ સર્વપ્રથમ વાર આવ્યા હતા . જે બધા મળ્યા એમના મોઢે એક જ વાત હતી કે આજ હમ ધન્ય હો ગયે . હમને હમારે ગાંવ મેં પહેલી બાર શ્વેતાંબર મુનિ કો દેખે .
ગયાથી નીકળ્યા ત્યારે ખબર નહોતી કે કેવી જગ્યા મળશે . ગઈકાલે બંગલો હતો , આજે જૈન ભવનનો હૂંફાળો ઓરડો છે . અજાણ્યા પ્રદેશમાં બિલકુલ આત્મીય જન જેવો મીઠો મીઠો આવકાર મળ્યો . જૈન શાસનની ગરિમાને શત શત વંદન .
